خیره شدم به سقف کاشی کاری شده مسجد...مربع مربع هایی بود که در هر کدام طرح یک ستاره بود با گل های براق در اطرافش...باد پنکه سقفی (درست بالای سرم) و خنکای کولر از طرف دیگر آرامم می کرد. وسیله هایم را گذاشته بودم پایین پام و داشتم از آرامش مسجد لذت می بردم...
***
رو به روی ردیف ما مسیر رفت و امد بود... به اندازه سه صف نماز جماعت جلویمان خالی بود. برای همین تمام رفت و امدهای افراد و خادمین ناخواسته زیر نظرمان بود...
خادمی در حالی که داشت دو تا سبد سنگین حاوی غذای افطار را می برد از جلویمان رد شد. پشت سرش دو تا خادم داشتند با هم یک سبد پر از نان را می آوردند. ظاهرا سنگین بود چون جلوی ما که رسیدند سبد را گذاشتند زمین و نفسی تازه کردند. دم افطار که می شد تکاپوی خادمین هم زیاد می شد...یکی غذا می آورد یکی فلاکس ها را جمع می کرد. یکی کارت ها را علامت می زد...خلاصه ما هم نظاره گر بودیم.
چهره های معصوم و پاکشان به آدم آرامش می داد...با یک علاقه و عشقی کار می کردند. می دیدمشان دلم باز می شد. خسته شده بودم از دیدن بی حجابی ها؛ بی دینی ها؛ غفلت ها؛ دغدغه های بی خودی!
دلم کوه و بیابانی می خواست برای خلوت کردن...داد کشیدن...رها شدن...نفس کشیدن
***
حبیبا چشم بیمار تو بس باشد طبیب من...
دید شارژم تمام شده.... دید دارم کم کم ؛ کم می شوم! دید احتیاجم را و راهم داد... من که خودم نمی فهمیدم چه چیز برایم خوب است اما می دانستم که چه کسی دوای دردم را دارد! نمی فهمیدم چه بخواهم! فقط می دانستم می خواهم دوباره شارژ کند مرا... دلم یک خانه تکانی می خواست!
یک غبار روبی حسابی...
