چند سال پیش بود که اولین وبلاگمو درست کردم یادم نیست! اما اولین وبلاگ جدی ای که داشتم با سه تا از دوستام بود همون سال اول دانشگاه باهم درستش کردیم. بعد دست سنجش ما رو از هم دور کرد... هر که دانشگاهش دورتر مهرش کمتر!! اما باز مقامت کردیم و یه دوسالی رو با هم وبلاگ رو چرخوندیم. من بودم و سالک و زهرا و عسل! یادش بخیر دبیرستان که بودیم دغدغه های جالبی داشتیم که در این مقال نگنجد و در حوصله مخاطب نیز!
اما بعد! دست سنجش قوی تر از مقاومت ما بود و شد همان که گفتم و راه ما جدا شد و قلب و دل و مهر و دوستی ما نیز! یا حداقل من از آنها!
حالا زهرا وبلاگی دارد تا از زنده بودنش باخبر باشم! و سالک و عسل...؟؟!
و اما من!
این وبلاگ را درست کردم با اسمی که برایم معناداشت! جای خالی من!! روزی که این اسم را انتخاب کردم جای رفیعی را برای خودم در نظر داشتم که خالی از من بود! ( عند ملیک مقتدر...) و بنده ای می خواستم باشم که باید!
و حالا جای خالی ای که برای خودم در نظر دارم در کنار یک دوست است!! و این یعنی نمیدانم چه!!؟ (از اساتید ادبیات به خاطر جمله بندی عالی ام عذر می طلبم!)
و می دانستم روزی خواهد رسید فرجام این وبلاگ! (بازهم عذر!)
و حالا آن روز است! به هیچ دلیل منطقی ولی نه به هیچ دلیلی!!
یاعلی
پ.ن: نمی خواهم بگویم برای همیشه اما فعلا اینطور فکر می کنم!
